Przerwa w odbywaniu kary pozbawienia wolności może być udzielona z kilku powodów. Podobnie jak przy wniosku o odroczenie wykonania kary, sąd udziela jej w sytuacji choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary do czasu ustania przeszkody. Fakultatywnie zaś sąd może udzielić jej jeżeli przemawiają za tym ważne względy rodzinne lub osobiste, na okres do jednego roku.
Wniosek o udzielenie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności należy złożyć do sądu penitencjarnego, tj. właściwego sądu okręgowego. Opłata od wniosku wynosi 60 zł. Wniosek należy odpowiednio uargumentować, dołączając do niego dowody. Sądy przeważnie udzielają przerwy na okres sześciu miesięcy. Nie stoi to na przeszkodzie złożeniu kolejnego wniosku, jednak pamiętać należy o zachowaniu terminu. Właściwym pozostaje złożenie drugiego wniosku w trakcie pozostawania na wolności, tj. w okresie, na który udzielono skazanemu pierwszej przerwy. Nie można udzielić przerwy przed upływem roku od dnia ukończenia poprzedniej przerwy i powrotu po niej do zakładu karnego, chyba że zachodzi wypadek choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby skazanego albo inny wypadek losowy. Istotnym pozostaje złożenie drugiego wniosku we właściwym terminie. W momencie procedowania w przedmiocie udzielenia skazanemu przerwy, ten nie może być osadzony w zakładzie karnym.
Udzielenie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności może nieść ze sobą dodatkowe konsekwencje, które z punktu widzenia skazanego, są niezwykle istotne. W sytuacji gdy wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekracza trzech lat, skazany odbył co najmniej sześć miesięcy w/w kary, zaś przerwa trwała co najmniej rok, sąd może zwolnić skazanego z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. Przy czym podkreślenia wymaga fakt, że w tym celu skazany nie musi odbyć połowy orzeczonej kary, a jedynie sześć miesięcy. Według ogólnych zasad przewidzianych w kodeksie karnym, skazany może ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie dopiero gdy odbył co najmniej połowę orzeczonej kary, w/w instytucja pozwala zaś na skorzystanie z tego dobrodziejstwa we wcześniejszym terminie. Jeżeli w stosunku do skazanego stosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, zostaje on zaliczony na poczet kary. W sytuacji gdy skazany był tymczasowo aresztowany przez okres pięciu miesięcy, musi odbyć jedynie miesiąc kary pozbawienia wolności, by spełnić formalny warunek w zakresie odbycia kary w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności.
Na postanowienie w przedmiocie przerwy przysługuje zażalenie. Jeżeli prokurator oświadczył, że sprzeciwia się udzieleniu przerwy, postanowienie o udzieleniu przerwy staje się wykonalne z chwilą uprawomocnienia. Zażalenie wniesione przez prokuratora podlega rozpoznaniu w terminie 14 dni. Podobnie jak w sytuacji odroczenia, sąd może odwołać udzieloną skazanemu przerwę. Następuje to m.in. wówczas gdy ten rażąco narusza porządek prawny, bądź nie korzysta z przerwy w celu, w jakim została ona udzielona skazanemu. Na w/w postanowienie również przysługuje zażalenie.